       |
Pete Kember – Jason Pierce – Pete Bain – Sterling Roswell
Starship / Come Down Easy / Mary Anne / Rollercoaster / Walkin’ With Jesus / Things’ll Never Be The Same / O.D. Catastrophe / Little Doll (instr) / Take Me To The Other Side
First three images, from the fanzine Vera Buzz, courtesy of Sterling Roswell.
Text of preview from Vera Buzz
Je luistert niet naar Spacemen 3 om te ontspannen. Je draait het niet als achtergrondmuziek. Je zult het nooit horen in liften of supermarkten. De pure, geconcentreerde energie en compromisloze intensiteit zal je beangstigen. De ruimtemannen zullen zich een weg door je geest banen middels meedogenloze herhaling, met spookachtige thema’s en teksten die het ontastbare tastbaar maken. Bekende meedeiners van o.a. Iggy Pop (Little Doll, TV-ete (hier getiteld O.D. Catastrophe)), Otis Redding en Glen Campbell en eigen werk worden door een muur van fuzz en feedback op een zeer minimalistische manier gepresenteerd.
Hypnotiserend of monotoon? Dat is geheel afhankelijk van je geestelijke gesteldheid op dat moment. Vele mensen zullen de muziek vergelijken met de noisy Velvet Underground, the Stooges en The Jesus and Marychain, en niet geheel onterecht. Het verschil is echter dat de Spacemen niet proberen om een geluid na of over te doen; zij zijn dat geluid. Dat verschil onderscheidt hen van de vele revivalbands.
De eerste en enige elpee ‘The Sound Of Confusion’ en de 12” ‘Walking With Jesus’ zullen bovenstaande beweringen onderschrijven-gaat heen em luistert! Liefhebbers van spektakulaire podiumacts moeten we hierbij helaas teleurstellen: ‘We’re a very boring band to watch’, zegt zanger/guitarist Jason zelf. Geen glimlachen naar vriendinnetjes, geen wuiven naar ouders, alleen maar op het podium zitten en spleen. Geen geposeer.
Geen muziek voor het oog. Muziek voor de geest. Muziek voor het derde oog.
Translation of preview from Vera Buzz
You don’t listen to Spacemen 3 to relax. You don’t play it as background music. You will never hear it in elevators or supermarkets. The pure, concentrated energy and uncompromising intensity will terrify you. The space men will work their way through your mind in relentless repetition, with ghostly themes and lyrics that make the intangible tangible. Well-known co-dinners from, among others, Iggy Pop (Little Doll, TV-ete (here titled O.D. Catastrophe)), Otis Redding and Glen Campbell and their own work are presented in a very minimalist way through a wall of fuzz and feedback.
Hypnotic or monotonous? That depends entirely on your mental state at that moment. Many people will compare the music to the noisy Velvet Underground, the Stooges and The Jesus and Mary Chain, and not entirely wrong. The difference, however, is that the Spacemen don’t try to duplicate or redo a sound; they are that sound. That difference distinguishes them from the many revival bands.
The first and only album “The Sound Of Confusion” and the 12” “Walking With Jesus” will endorse the above claims – go and listen! We unfortunately have to disappoint fans of spectacular stage acts: “We’re a very boring band to watch”, says singer / guitarist Jason himself. No smiling at girlfriends, no waving to parents, just sitting on stage and playing. No posing.
No music to the eye. Music for the mind. Music for the third eye.
Text of review from Nieuwsblad van het Noorden, 13 March 1987
Beschaafde trance-muziek Spacemen 3
Gebeurtenis: Optreden van de Engelse groep Spacemen 3. Bezetting: Jason, zang en gitaar; Peter Gunn, gitaar; Bassman, bas; H. Brooks, percussie. Plaats: Vera, Groningen. Publiek: 70.
Vloeistofdia’s en Batman-filmpjes, nee we hebben het niet over het Pink Floyd-concert in Concertzaal De Jong aan de Herestraat in Groningen, negentien jaar geleden. We schrijven maart 1987, Vera is de plaats van handling, Spacemen 3 heet de groep. En de muziek? Neo-psychedelica? Simpel, dopey, minimal misschien? Een rip-off van de Australische Scientists, de Amerikaanse Iggy Pop of de Engelse Jesus and Mary Chain? De muziekbladen schrijven het. Maar Syd Barrett zou uit Birmingham de vingers aflikken. Het weinige publiek in Vera werd gisteravond dan ook tegen de verwatching in op een aangename verrassing getrakteerd.
Spacemen 3 wil helemaal niet al seen psychedelisch revival-groepje door het leven gaan, zo bleek. Ofschoon ook ik wat dat betreft door de muziek op hun elpee The Sound of Confusion danig in verwarring dus. Spacemen 3 openbaarde zich gisteravond namelijk al seen jonge groep met een wel degelijk eigen geluid. Geciviliseerde noise-rock zou ik het willen noemen, al is dat in feite een contradictio in terminis.
De simple opouw van de nummers, het eindeloos herhalen van tonen, accoorden en thema’s de vervormde gitaren en de monotone ritmes, het ligt allemaal zo voor de hand en tegelijk ook weer niet.
De muziek is a-dynamisch, de vier bandleden lopen niet over van technisch vernuft, maar de sound blijft je voortdurend pakken. Ze is bezwerend, sympathiek zelfs. Spacemen 3 hoeft het niet te hebben van volumineuze geluidsorgies; een simplele bekkenslag deed gisteravond al wonderen. Ook de presentative is bij het arrogante af, zeer publiekonvriendelijk. Maar die geheimzinnioge uitstraling. Die hebben ze. End at maakt een band.
Max Palfenier
Translation of review from Newspaper of the North, 13 March 1987
Civilized trance music Spacemen 3
Event: Performance of the English group Spacemen 3. Orchestration: Jason, vocals and guitar; Peter Gunn, guitar; Bassman, bass; H. Brooks, percussion. Place: Vera, Groningen. Audience: 70.
Liquid slides and Batman films, no we are not talking about the Pink Floyd concert in Concert Hall De Jong on the Herestraat in Groningen, nineteen years ago. March 1987, Vera is the place of handling, Spacemen 3 is the name of the group. And the music? Neo-psychedelics? Simple, dopey, minimal maybe? A rip-off from the Australian Scientists, the American Iggy Pop or the English Jesus and Mary Chain? The music magazines write it. But Syd Barrett would lick his fingers from Birmingham. The few audiences in Vera were therefore treated to a pleasant surprise yesterday evening.
Spacemen 3 does not want to go through life as a psychedelic revival group, it turned out. Although I too am quite confused in that respect because of the music on their LP The Sound of Confusion. Last night Spacemen 3 revealed itself as a young group with a sound of its own. I would like to call it civilized noise rock, although that is actually a contradiction in terms.
The simple structure of the songs, the endless repeating of tones, chords and themes, the distorted guitars and the monotonous rhythms, it is all so obvious and at the same time not.
The music is a-dynamic, the four band members are not overflowing with technical ingenuity, but the sound keeps catching you. She is mesmerizing, likeable even. Spacemen 3 doesn’t have to rely on bulky sound orgy; a simple cymbal stroke already worked wonders last night. The presentation is also almost arrogant, very unfriendly to the public. But that mysterious look. They do. And that makes a bond.
Max Palfenier